Farmakoterapia stosowana jest najczęściej we wstępnej fazie leczenia silnych zaburzeń nerwicowych. Leczenie farmakologiczne zaburzeń nerwicowych w dużej mierze opiera się na stosowaniu środków uspokajających i redukujących napięcie i objawy somatyczne, towarzyszące tym stanom.
Należy pamiętać, że najbardziej skuteczną metodą leczenia zaburzeń nerwicowych jest psychoterapia – czyli wieloaspektowe działanie psychologiczne, w wyniku którego pacjent może poznać ukryte znaczenie swoich objawów i ich przyczyny, wypracować w sobie nowe formy funkcjonowania. Farmakoterapia bez psychoterapii skuteczna jest tylko okresowo i nie powinna być stosowana, jako jedyna forma leczenia.
Wybór leku przez psychiatrę zależy od przyczyny i rodzaju występujących objawów. W leczeniu nerwic najczęściej stosuje się:
– w farmakoterapii ostrych objawów lękowych: zazwyczaj bardzo skuteczne jest zastosowanie benzodiazepin (np.: lorazepam, temazepam i medazepam). Jednak ze względu na wysokie ryzyko wystąpienia uzależnienia oraz objawy uboczne, benzodiazepiny powinny być stosowane krótkotrwale.
– w farmakoterapii lęku uogólnionego: powszechnie stosuje się wenlafaksynę lub buspiron, powodzenie w terapii dają również benzodiazepiny, inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, tianeptyny, opipramol, hydroksyzyny.
– w farmakoterapii lęku napadowego: trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (kolmipramina, imipramina), inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (paroksetyna, fluwoksamina, sertralina, fluoksetyna, citalopram) oraz benzodiazepiny (alprazolam i klonazepam).
– w farmakoterapii epizodu depresji powstałej w przebiegu nerwicowych zaburzeń adaptacyjnych: zaleca się trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne.
– w farmakoterapii zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych: zaleca się inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (fluoksetynę, fluwoksaminę, sertralinę, paroksetynę, lub citalopram) a także klomipraminę i wenlafaksynę.
– w farmakoterapii fobii społecznej: paroksetyny, sertraliny, fluwoksaminy i moklobemid.